فقه السنه

پرهیز ا‌ز نشستن در مجا‌لسی‌ که ذکر خدا و درود پیا‌مبر نیست

از ابوهریره نقل است که پیامبرصگفت‌: «ما قعد قوم مقعدا لم یذكروا الله فیه ولم یصلوا على النبیصإلا كان علیهم حسرة یوم القیامة» «‌هر قومی اگر در مجلسی نشسته باشند که ذکر خدا و درود بر پیامبرصدرآنجا نبوده باشد، روز قیامت حسرت می‌خورند و به زیان‌شان تمام می‌شود»‌. ترمذی آن را روایت‌ کرده و احمد بدین صورت آورده است‌: «ما جلس قوم مجلسا لم یذكروا الله فیه إلا كان علیهم ترة وما من رجل یمشی طریقا فلم یذكر الله تعالى إلا كان علیه ترة، وما من رجل آوى إلى فراشه فلم یذكر الله عزوجل إلا كان علیه ترة». «هرقومی در مجلسی نشسته باشندکه درآن یاد خدا نرفته باشد، آن مجلس درروزقیامت مایه حسرت و رنج آنان خواهد شد. هرکسی راهی را برود و خدا را بیاد نیاورد و ذکراو را نکرده باشد، موجب حسرت و و بال او خواهد شد، و هرکسی راهی را برود و ذکر خدا را نکرده باشد، موجب حسرت و افسوس او خواهد شد، حتی اگربه بهشت هم برود برای ثواب و پاداش آن پشیمانند و حسرت می‌خورند»‌. در روایتی آمده است‌: «لا كان علیهم حسرة، وإن دخلوا الجنة للثواب». درفتح العلام آمده است که این حدیث دلیل است بروجوب ذکرودرود و سلام بر پیامبرصدر مجالس بویژه‌که‌کلمه «تره‌» درحدیث به «نار = آتش دوزخ» و یا عذاب تفسیر شده است و معلوم است که عذاب برای ترک و اجب یا انجام فعل حرام می‌باشد و چنان پیدا است که ذکر و صلاه بر پیامبرصهردو و اجب هستند.