موالات و دوستی با غیرمسلمانان که مورد نهی است
این بود پیوند و علاقه مسلمانان با غیر مسلمانان و اصل بر آن است و این علایق بهم نمی‌خورد و دگرگون نمی‌گردد، مگر اینکه غیر مسلمانان خود از جانب خود با دشمنی و کینه و رزی این پیوندها و علایق را درهم شکنند و پاره پاره‌کنند و برعلیه مسلمین، اعلان جنگ‌کنند و بدسیسه و توطئه بپردازند، که در آن صورت قطع رابطه با آنان بصورت یک امر و اجب دینی و و ظیفه اسلامی، درمی‌آید علاوه برآنکه قطع رابطه‌با آنان یک عمل سیاسی و درست است، معامله بمثل نیز می‌باشد، که خود خواستار آن گردیده‌اند. قرآن‌کریم پیروان خویش را بدین حقیقت متوجه می‌سازد و حکم نهائی را در آن صادر فرموده است:
﴿لَّا یَتَّخِذِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلۡكَٰفِرِینَ أَوۡلِیَآءَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِینَۖ وَمَن یَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ فَلَیۡسَ مِنَ ٱللَّهِ فِی شَیۡءٍ إِلَّآ أَن تَتَّقُواْ مِنۡهُمۡ تُقَىٰةٗۗ وَیُحَذِّرُكُمُ ٱللَّهُ نَفۡسَهُۥۗ وَإِلَى ٱللَّهِ ٱلۡمَصِیرُ٢٨﴾[آل عمران: ۲۸]. «مومنون نباید غیر مومنان کافر را دوست نزدیک و سرپرست خود انتخاب کنند و هرکس چنین‌کند به هیچ و جه و در هیچ چیز از خداوند نیست -کاراو مورد رضایت خدا نیست و رابطه او بکلی از پروردگار گسسته است- مگر اینکه از آن‌ها بپرهیزید و بخاطر هدف‌های مهمتری تقیه‌کنید و خداوند شما را از نافرمانی خویش برحذر می‌دارد و بازگشت شما به سوی خداست یعنی اگرکافران را بدوستی‌گرفتید و بر علیه مصالح مسلمین با آنان پیوند برقرار ساختید، خدا سزای آن را بشما خواهد داد».این آیه معانی زیر را در‌بر دارد:
۱- مسلمانان را از موالات و دوستی و کاری و مساعدت دشمنان برحذر می‌دارد، زیرا بسیار خطرناک است. و خود را در معرض خطر قرار دادن است.
۲- هرکس بچنین عملی اقدام‌کند او از خداوند بریده و هیچگونه رابطه‌ای با خداوند ندارد.
۳- چنانچه مسلمانان در حالت ضعف و ناتوانی باشند و از آزار و زیان آنان خوف داشته باشند، برای مسلمانان جایز است که درکمال احتیاط بصورت ظاهر با کافران موالات و دوستی برقرارسازند و درضمن آن دراین مدت برای دفع خطری که آنان را تهدید می‌کند و با آن روبرو هستند، خود را آماده نمایند و باصطلاح این دوستی دوستی تاکتیکی و استراتژیکی است، و باز هم قرآن دراین زمینه می‌فرماید: ﴿بَشِّرِ ٱلۡمُنَٰفِقِینَ بِأَنَّ لَهُمۡ عَذَابًا أَلِیمًا١٣٨ ٱلَّذِینَ یَتَّخِذُونَ ٱلۡكَٰفِرِینَ أَوۡلِیَآءَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِینَۚ أَیَبۡتَغُونَ عِندَهُمُ ٱلۡعِزَّةَ فَإِنَّ ٱلۡعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِیعٗا١٣٩ وَقَدۡ نَزَّلَ عَلَیۡكُمۡ فِی ٱلۡكِتَٰبِ أَنۡ إِذَا سَمِعۡتُمۡ ءَایَٰتِ ٱللَّهِ یُكۡفَرُ بِهَا وَیُسۡتَهۡزَأُ بِهَا فَلَا تَقۡعُدُواْ مَعَهُمۡ حَتَّىٰ یَخُوضُواْ فِی حَدِیثٍ غَیۡرِهِۦٓ إِنَّكُمۡ إِذٗا مِّثۡلُهُمۡۗ إِنَّ ٱللَّهَ جَامِعُ ٱلۡمُنَٰفِقِینَ وَٱلۡكَٰفِرِینَ فِی جَهَنَّمَ جَمِیعًا١٤٠ ٱلَّذِینَ یَتَرَبَّصُونَ بِكُمۡ فَإِن كَانَ لَكُمۡ فَتۡحٞ مِّنَ ٱللَّهِ قَالُوٓاْ أَلَمۡ نَكُن مَّعَكُمۡ وَإِن كَانَ لِلۡكَٰفِرِینَ نَصِیبٞ قَالُوٓاْ أَلَمۡ نَسۡتَحۡوِذۡ عَلَیۡكُمۡ وَنَمۡنَعۡكُم مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِینَۚ فَٱللَّهُ یَحۡكُمُ بَیۡنَكُمۡ یَوۡمَ ٱلۡقِیَٰمَةِۗ وَلَن یَجۡعَلَ ٱللَّهُ لِلۡكَٰفِرِینَ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِینَ سَبِیلًا١٤١﴾[النساء: ۱۳۸-۱۴۱]. «به منافقان بشارت ده که مجازات دردناکی در انتظار آن‌ها است. همان‌ها که کافران را بجای مومنان دوست خود برمی‌گزینند، آیا این‌ها می‌خواهند از آنان‌کسب عزت و آبرو کنند با اینکه همه عزت‌ها مخصوص خدا و از آن او است ؟ و خداوند درقرآن (این حکم را) بر شما نازل‌کرده و به شما دستور داده که هنگامی که بشنویدکه افرادی آیات خدا را انکار و استهزاء می‌نمایند -اگر در مجلس آیات خدا مورد کفر و استهزاء و اقع شد -یا آن‌ها ننشینید، تا به سخن دگری بپردازند، زیرا دراین صورت شما هم مثل آنان خواهید بود خداوند منافقان و کافران را همگی در دوزخ جمع می‌کند. منافقان همان‌ها هستندکه پیوسته انتظار می‌کشند و مراقب شما هستند اگرفتح و پیروزی نصیب شماگردد، می‌گویند آیا ما با شما نبودیم (پس ما نیزسهیم در افتخارات و غنائم هستیم) و اگر بهره‌ای نصیب کافران گردد، می‌گویند آیا ما شما را تشویق به مبارزه و عدم تسلیم در برابر مومنان نمی‌کردیم؟ (پس با شما سهیم خواهیم بود) خداوند در میان شما در روز رستاخیز داوری می‌کند و هرگز برای کافران نسبت به مومنان راه تسلطی قرار نداده است». این آیات متضمن معانی زیر می‌باشند:
۱- همانا منافقان کسانی، هستند که کافران را بدوستی بر می‌گزینند و با آنان مودت می،ورزند و پنهانی آن‌ها را یاری می‌کنند و از و لایت و دوستی مومنان تجاوز کرده و اعتراض می‌نمایند.
۲- اینان با این عمل خویش عزت و آبرو و قوت خود را پیش کافران طلب‌کنند و این عملشان خطا است، چون در و اقع عزت و آبرو و قدرت و اقعی همه اش، از آن خدا و پیامبر او و مومنان است: ﴿وَلِلَّهِ ٱلۡعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِۦ وَلِلۡمُؤۡمِنِینَ وَلَٰكِنَّ ٱلۡمُنَٰفِقِینَ لَا یَعۡلَمُونَ٨﴾[المنافقون: ۸].
۳- این منافقان مراقب هستند، که حال مومنان چه طور خواهد شد، اگر خداوند فتح و ظفر و پیروزی، نصیب آنان کرد، می‌گویند: ما دردین و جهاد با شما هستیم و اگر کافران بهره‌ای ازاین پیروزی یافتند، این منافقان به‌کافران می‌گویند: آیا ما شما را محافظت نکردیم و اذیت و آزار مومنان را از شما دور نساختیم، که آنان را خوار ساختیم و اسرارشان را برشما برملا نمودیم، تا اینکه پیروز شدید، پس از آنچه که بدست آورده‌اید، سهم ما را نیز بدهید.
۴- براستی خداوند هرگز کافران را بر مومنانی که در ایمان خود اخلاص دارند و حدود خدا را مراعات می‌کنند، پیروز نمی‌کند و هرگزکافران این امکان را نخواهند یافت، که برمومنان صادق و مخلص و متقی، پیروز شوند. (پس اگر مومنان مغلوب کافران گردند، باید درحال خویش تجدید نظر کنند و بدانند اخلاص و اتحاد و عمل بدین را مهمل گذاشته‌اند). گروهی از مسلمانان با گروهی ازکافران دوستی برقرار کرده بودند، چون با هم قرابت و خویشاوندی داشتند یا همسایه بودند یا با هم پیمان داشتند و این موالات و دوستی برای سلامتی جامعه مسلمین خطرناک بود لذا خداوند مومنان را از این موالات و دوستی زیانمند برحذر داشت و گفت: ﴿یَٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ لَا تَتَّخِذُواْ بِطَانَةٗ مِّن دُونِكُمۡ لَا یَأۡلُونَكُمۡ خَبَالٗا وَدُّواْ مَا عَنِتُّمۡ قَدۡ بَدَتِ ٱلۡبَغۡضَآءُ مِنۡ أَفۡوَٰهِهِمۡ وَمَا تُخۡفِی صُدُورُهُمۡ أَكۡبَرُۚ قَدۡ بَیَّنَّا لَكُمُ ٱلۡأٓیَٰتِۖ إِن كُنتُمۡ تَعۡقِلُونَ١١٨﴾[آل عمران: ۱۱۸]. «ای کسانی که ایمان آورده‌اید از غیر خود یعنی از غیر مومنان محرم اسرار انتخاب نکنید. آن‌ها از هرگونه شر و فسادی درباره شماکوتاهی نمی‌کنند، آن‌ها دوست دارند شما در زحمت و رنج باشید (نشانه‌های) دشمنی از دهان آن‌ها آشکار است و آنچه در دل پنهان دارند از آن هم مهم‌تر است ما آیات و راه‌های پیشگیری از شر آن‌ها) را برای شما بیان‌کردیم اگر اندیشه و خرد خود را بکار اندازید».در این آیه مومنان منع شده‌اند از اینکه غیرمومنان را محرم اسرار و دوستان خود قراردهند و آن‌ها را بر اسرار و رازهای خویش مطلع سازند و اسرار و یژه مسلمانان را در اختیار آن‌ها قرار دهند، زیرا این دوستی خاص، موجب فساد و تباهی امور مسلمین می‌شود و کافران دوست دارند و آرزو می‌کنندکه مومنان دچار ضرر و زیان گردند. و خطاب به مومنان می‌فرماید علامات دشمنی آن‌ها از سخنان‌شان پیدا است چون دشمنی آن‌ها با شما بقدری شدید است، که برای‌شان دشوار است آن را پنهان کنند و براستی دشمنی و کینه و عداوت و حقد آن‌ها در دل‌شان نیست بشما نیرومندتر و شدیدتر از آنست که بزبان می‌آورند و کینه‌شان بسیار شدید است .و سرشت و طبیعت ایمان مانع از این است، که مومن با دشمنی موالات و دوستی‌کند، که منتظرفرصت یافتن از او باشد تا بر وی ضر‌به و ارد کند، اگرچه این کافر نزدیک‌ترین خویشاوند او باشد. قرآن کریم می‌گوید: ﴿لَّا تَجِدُ قَوۡمٗا یُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَٱلۡیَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ یُوَآدُّونَ مَنۡ حَآدَّ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ وَلَوۡ كَانُوٓاْ ءَابَآءَهُمۡ أَوۡ أَبۡنَآءَهُمۡ أَوۡ إِخۡوَٰنَهُمۡ أَوۡ عَشِیرَتَهُمۡۚ أُوْلَٰٓئِكَ كَتَبَ فِی قُلُوبِهِمُ ٱلۡإِیمَٰنَ وَأَیَّدَهُم بِرُوحٖ مِّنۡهُۖ﴾[المجادلة: ۲۲]. «تو نمی‌یابی قومی که بخدا و روز رستاخیز ایمان داشته باشند و با این حال کسانی را دوست داشته باشندکه مخالفت امر خدا و پیامبر او را می‌کنند یعنی کسانی که مومن باشند نمی‌شود نسبت به دشمنان خدا و پیامبرصدوست باشند، و برای مومنان شایسته نیست که چنین باشند و مومنان از دوستی با دشمنان خدا و پیامبرصدوری می‌کنند حتی اگر این کافران دشمن خدا و رسول پدران‌شان یا فرزندان‌شان یا برادران‌شان یا قوم و قبیله و عشیره‌شان باشند، چنین مومنانی که ازکافران دشمن خدا و پیامبر دوری می‌کنند و با آنان دوستی برقرار نمی‌سازند و مهر نمی‌ورزند، خدا ایمان را در دل‌شان ثابت‌کرده و آنان را بنور لطف و علم و هدایت خویش تا‌ییدکرده است...».
این آیه بوضوح بیان می‌داردکه برای مومن صحیح نیست که با دشمنان دینی خود مودت و صداقت داشته باشد، اگرچه این دشمنان پدر یا برادر یا فرزند او باشند، بنابراین حکم قرآن با این‌کسانی که با استعمارگران و دشمنان عرب و مسلمانان همکاری می‌کنند و اضح و آشکار است و این کار تنها خیانت است بخدا و کتاب خدا و برسول خدا و به پیشوایان مسلمین و به عامه مسلمین و اینگونه اشخاص که خود را مسلمان می‌دانند حق اسلام و حق تاریخ و حق همسایگی و حق مظلومان و حق میهن خویش و حق حال و آینده آن را مراعات نکرده‌اند و این خیانت پیشگان با این رفتار و تصرفشان خود را به شیطان فروخته و رسوائی و ننگ را برای خویش مسجل‌کرده‌اند رسوائی روزگار و ننگ همیشگی.....