فوایدی که نیاز بدان‌ها فراوان است
۱- طنابی که لباس ناپاک را بر آن پهن می‌کنند، سپس آفتاب یا باد آن را خشک می‌کند، اشکال ندارد، که بعد از آن، لباس پاک را بر آن پهن کنند.
۲- اگر چیزی بر روی انسان بریزد و نداند که آب است یا ادرار؟ بر وی و اجب است که از آن سوال کند، و اگر پرس و جو نمود، بر مسؤول و اجب نیست که به وی پاسخ دهد، اگرچه بداند که آن ناپاک بوده است، بر او نیز و اجب نیست که آن را بشوید.
۳- اگر شب پای انسان یا دامنش به چیز مرطوبی برخورد کرد و او ندانست که است؟ بر وی و اجب نیست که آن را بو کند و به دنبال شناخت آن باشد، زیرا رو‌ایت شده است که عمرس روزی از جائی می‌گذشت که چیزی از ناودان بر وی ریخت، یکی از همراهان وی از صاحب ناودان پرسید که آن آب پاک بوده است یا ناپاک؟ عمر گفت: «ای صاحب ناودان، به ما نگو، و رفت».
۴- واجب نیست آنچه را که گل و لای راه‌ها بدان برخورد کند، بشویند. کمیل بن زیاد گفته است: «علیسرا دیدم که پاهایش با گل و لای باران آلوده بود سپس به مسجد در آمد و نماز خواند، بدون اینکه پاهایش را بشوید».
۵- هرگاه انسان نمازش را به پایان برد و بعد از آن نجاستی را روی لباس یا بدن خود دید که قبلاً از آن آگاه نبود، یا اینکه آگاه بوده و لی فراموش کرده بود، یا فراموش نکرده بود لیکن نمی‌توانست آن را از بین ببرد، در همه‌ی این حالات نمازش صحیح است و اعاده‌ی آن لازم نمی‌باشد، زیرا خداوند گوید: «لیس علیكم جناح فیما أخطأتم به»«اگر اشتباه کردید بر شما گناهی نیست». و بسیاری از یاران پیامبر و تابعین بدین رای فتوی داده‌اند.
۶- کسی که جای آلودگی را در لباس خود تشخیص ندهد، و اجب است که تمام لباس را بشوبد، زیرا تا تمام لباس را نشوید به پاکی آن یقین پیدا نمی‌کند، زیرا: «ما لا یتم الواجب إلا به فهو واجب».«چیزی که مقدمه‌ی تکمیل و اتمام و اجب باشد آن هم و اجب است».
۷- اگر لباس پاک با لباس آلوده مشتبه گردد، باید یکی را انتخاب کرد و در آن یکبار نماز خواند، درست به مانند قبله، خواه تعداد لباس‌های پاکیزه فراوان باشد یا اندک.