نوحه‌گری
نوحه‌گری بمعنی شیون و زاری همراه با فریاد و صدای بلند و جزع و فزع میباشد و بصراحت احادیث نبوی آن را حرام می‌دانند. از ابومالک اشعری روایت است که پیامبرصگفت: «أربع فی أمتی من أمر الجاهلیة لا یتركونهن: الفخر فی الاحساب ، والطعن فی الانساب، والاستسقاء بالنجوم، والنیاحة " وقال: " النائحة إذا لم تتب قبل موتها تقام یوم القیامة وعلیها سربال من قطران، ودرع من جرب»«در میان امت من چهار خصلت جاهلی وجود دارد، که آن‌ها را ترک نمی‌کنند: افتخار به اصل و تبار، نسبت دادن دیگران به غیر پدرانشان، و طعنه بر نسب دیگران زدن، و اعتقاد باینکه ستارگان در نزول باران موثرند، و شیون و زاری و نوحه‌گری. و گفت: زنی که نوحه‌گری می‌کند، اگر پیش از مرگش، توبه نکند در روز قیامت پیراهن آغشته به قطران به وی بپوشانند و تمام بدنش را زخم فرا می‌گیرد که شدت آتش دوزخ و عذاب آن بر وی بیشتر خواهد بود». بروایت احمد و مسلم.
مسلم و بخاری از ام عطیه روایت کرده‌اند که گفت: «پیامبرصاز ما پیمان‌گرفت که شیون و نوحه‌گری نکنیم». بزار از راویان موثوق به روایت کرده است که پیامبرصفرمود: «صوتان ملعونان فی الدنیا والآخرة: مزمار عند نعمة، وزنة عند مصیبة»«دو صدا و آواز، در دنیا و قیامت مورد نفرین هستند: آواز نی و مزمار بهنگام نعمت و آواز گریه بهنگام مصیبت».
در صحیحین از ابوموسی آمده است که گفت: «من بیزارم از آن کس که رسول خدا از او بیزار است. بیگمان پیامبرصاز نوحه‌گران و کسانی که به هنگام مصیبت سرشان را می‌تراشند و یقه خودشان را چاک می‌زنند، بیزار است».
امام احمد از انس روایت کرده که‌گفته است: پیامبرصبه هنگام بیعت‌گرفتن از زنان پیمان می‌گرفت که نوحه‌گری نکنند. آنان‌گفتند: ای رسول خدا زنانی هستندکه در دوره جاهلی درنوحه‌گری بماکمک می‌کردند، آیا ما در دوره اسلامی بدانان در نوحه‌گری یاری نکنیم؟ اوگفت: در اسلام نوحه‌گری نیست.