مسلمان مال خویش را پیش دشمن بیابد از آن خودش است
هرگاه جنگجویان مسلمان اموال مسلمین را که در دست دشمنان بوده است، استرداد کنند و پس بگیرند، صاحبان آن اموال برای تصرف آن اولویت دارند و جنگجویان حق ندارند، چیزی از آن را تصاحب‌کنند، چون آن اموال جزو غنایم نیست.
۱- از ابن عمر روایت شده که اسبش‌گریخت و دشمن آن را گرفت، مسلمانان بر آن دست یافتند و اسب به وی برگردانده شد و این عمل در زمان پیامبرصروی داد.
۲- عمران بن حصین گفت: «مشرکان برچراگاه مدینه حمله آوردند و عضباء ناقه مخصوص پیامبرصو یک زن مسلمان را با خود بردند. در یکی از شب‌ها که مشرکین خوابیده بودند، زن برخاست و خواست فرارکند، بر هر شتری دست نهاد شتر صدا کرد تا اینکه به «عضباء» رسید، که شتر رام و آرامی بود، سوار بر آن شد و بطرف مدینه روان‌گردید، و نذر کرد که اگر خداوند او را نجات دهد، این شتر را سر خواهد برید و نحر می‌کند، چون بمدینه رسید مردم عضباء را شناختند. او را پیش پیامبرصبردند. آن زن به پیامبرصخبر دادکه نذر کرده است، که این شتر را نحر کند، پیامبرصگفت: «بئس ما جزیتها، لا نذر فیما لا یملك ابن آدم، ولا نذر فی معصیة»«بد جزائی بدان دادی. انسان نمی‌تواند چیزی را نذرکند که مالک آن نیست، نذر در معصیت قبول نیست».
و همچنین هرگاه یک‌کافر حربی اسلام آورد، و مسلمان شد اگر مال مسلمانی را در دست داشته باشد آن مال به صاحبش برگردانده می‌شود.