اشاره لال
وسیله تفهیم و ارتباط لال اشاره است، لذا اشاره او بمنزله تلفظ است، پس اگر شخصی لال، بگونه‌ای اشاره‌کند، که مقصود او پایان دادن به پیوند زناشوئی از آن،فهمیده شود، طلاق او می‌افتد و معتبر است. بعضی از فقهاگویند و قتی اشاره لال درباره طلاق قبول است و موجب و قوع طلاق می‌شود،که‌کتابت و نوشتن را نداند و توانائی نوشتن را نداشته باشد یعنی شرط پذیرفتن اشاره از وی ندانستن نوشتن است. چه اگر نوشتن را بداند و توانائی آن را داشته باشد، اشاره‌کافی نیست، چون کتابت بهتربرمقصود دلالت می‌کند و عدول و تجاوز از آن جایز نیست، مگر بجهت ضرورت و عجز از کتابت، تاکتابت ممکن باشد اشاره پذیرفته نمی‌شود.