عقوبت و کیفر محاربت با خدا
خداوند درباره عقوبت محاربت با خدا می‌فرماید: ﴿إِنَّمَا جَزَٰٓؤُاْ ٱلَّذِینَ یُحَارِبُونَ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ وَیَسۡعَوۡنَ فِی ٱلۡأَرۡضِ فَسَادًا أَن یُقَتَّلُوٓاْ أَوۡ یُصَلَّبُوٓاْ أَوۡ تُقَطَّعَ أَیۡدِیهِمۡ وَأَرۡجُلُهُم مِّنۡ خِلَٰفٍ أَوۡ یُنفَوۡاْ مِنَ ٱلۡأَرۡضِۚ ذَٰلِكَ لَهُمۡ خِزۡیٞ فِی ٱلدُّنۡیَاۖ وَلَهُمۡ فِی ٱلۡأٓخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ٣٣ إِلَّا ٱلَّذِینَ تَابُواْ مِن قَبۡلِ أَن تَقۡدِرُواْ عَلَیۡهِمۡۖ فَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِیمٞ٣٤﴾[المائدة: ۳۳-۳۴]. «کسانی که با خدا و رسول او محاربه می‌کنند و در زمین به فساد دست می‌زنند سزای‌شان اینست که کشته شوند یا بدارکشیده شوند یا یکی از دست‌ها و یکی از پاهای‌شان بعکس یکدیگر (دست راست و پای چپ) بریده شود یا از آن سرزمین تبعید شوند. این مجازات برای آنان خواری در دنیا است و در آخرت مر ایشان را عذابی بزرگ است مگر آن‌ها که قبل از دست یافتن شما برآنان توبه‌کنند، بدانید (خدا توبه آن‌ها را می‌پذیرد) خداوند آمرزنده و مهربان است».
این آیه درباره مسلمانانی نازل شده است که خروج کرده و در راه‌ها ایجاد ناامنی و فساد و تباهی‌کرده بودند، بدلیل ﴿إِلَّا ٱلَّذِینَ تَابُواْ﴾.
چون علما اجماع دارند براینکه مشرکان هرگاه بدست مسلمانان بیفتند و اسلام بیاورند اسلام جان و مالشان را حمایت می‌کند اگرچه پیش از اسلام آوردنشان گناهانی را مرتکب شده باشندکه مستوجب عقوبت باشد:
﴿قُل لِّلَّذِینَ كَفَرُوٓاْ إِن یَنتَهُواْ یُغۡفَرۡ لَهُم مَّا قَدۡ سَلَفَ﴾[الأنفال: ۳۸]. «بگو به‌کافران که اگر دست از کفر بردارند و اسلام بیاورند گناهان و کارهای گذشته‌شان مورد بخشش قرار می‌گیرد».
پس مقرر شد که این آیه درباره محار‌بین اسلامی نازل شده است و معنی آن چنین است که بوسیله ایجاد هرج و مرج و اضطراب و نگرانی و ترس، با مسلمانان بجنگ پرداخته و با مخالفت و عصیان با تعالیم اسلامی و با اسلام نیز، بجنگ پرداخته‌اند و آنان را بدین جهت محارب با خدا و رسول او نامیده است، که جنگ با مسلمانان و مخالفت با مصالح عمومی مسلمین، بمنزله جنگ با خدا و رسول او است همانگونه که درآیه ٩ سوره بقره می‌فرماید: ﴿یُخَٰدِعُونَ ٱللَّهَ وَٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ﴾[البقرة: ۹]. «با خداوند و مومنان به مخادعه می‌پردازند».پس محاربه در این آیه مجازی است. قرطبی گفته است: ﴿یُحَارِبُونَ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ﴾[المائدة: ۳۳] استعاره و مجاز است زیراکسی نمی‌تواند با خداوند جنگ کند و کسی از عهده او برنمی‌آید و او از اضداد و انداد بدور و پاک و منزه است پس مضاف مخذوف است یعنی «یحار‌بون اولیاء الله»از بس که خداوند اذیت و آزار اولیای خویش راگناه بزرگ می‌داند، جنگ با آنان را بخود نسبت داده است همانگونه که قرض و و ام دادن به فقیران و بینوایان را، قرض دادن به خود بحساب آورده است: ﴿مَّن ذَا ٱلَّذِی یُقۡرِضُ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا﴾[البقرة: ۲۴۵]. و بدین‌وسیله مهرو عطوفت مردم را نسبت بدانان جلب فرموده است و در حدیث صحیح آمده است «استطعمتك فلم تطعمنی» «خداوند می‌فرماید: ای بنده من، من ازتو طلب طعام‌کردم، تو به من طعام ندادی یعنی بندگان نیازمند من از تو طلب طعام‌کردند... ». پایان سخن قرطبی