لفظ تلبیه و صیغه آن
مالک از نافع و او از ابن عمر نقل کرده است که تلبیه گفتن پیامبرصبدینگونه بوده است: «لبیك اللهم لبیك، لبیك لا شریك لك لبیك، إن الحمد لك والنعمة لك والملك، لا شریك لك»«خداوندا فرمان ترا پذیرفتم و اینک بخدمت تو آمدم، تو بی‌شریک هستی، ستایش و نعمت و پادشاهی ترا است». نافع گفت: عبدالله ابن عمر بدان می‌افزود: «لبیك، لبیك، لبیك وسعدیك والخیر بیدیك، لبیك والرغباء إلیك، والعمل»«... با امر تو موافقم و همه نیکی‌ها بدست تو است و تنها تو شایسته مسئلت هستی و کارم برای تو است».
علما مستحب می‌دانند که به تلبیه رسول الله اکتفا شود و درباره زیادت بر آن اختلاف کرده‌اند. جمهور گویند اشکالی ندارد، همانگونه که ابن عمر و دیگر یاران بدان افزوده‌اند و پیامبرصمی‌شنید و چیزی نمی‌گفت. بروایت ابوداود و بیهقی. ابویوسف و مالک اضافه بر تلبیه پیامبرصرا مکروه می‌دانند.