اجازه گرفتن برای اخذ طعام و غیر آن
جمهور علما گفته‌اند برای‌کسی جایزنیست که حیوان دیگری را بدوشد مگر با اجازه آنان. اگر کسی درگرسنگی و تنگنا گیرکرد و ناچار بود بدوشیدن شیر حیوان دیگری و مالک و صاحب حیوان حاضر نبود، او می‌تواند شیر را بدوشد و بنوشد و بهای آن را بمالی حیوان بپردازد. و خوراک‌های دیگر و میوه درختان نیز همین حکم را دارد، چون اضطرار و ضرورت حق دیگران را باطل نمی‌کند. مالک ازنافع و او از ابن عمر روایت کرده که پیامبرصگفت: «لا یحتلبن أحد ماشیة أحد بغیر إذنه، أیحب أحدكم أن یؤتى مشربته فتكسر خزانته، فینتقل منها طعامه، وإنما تخزن لهم ضروع مواشیهم أطعماتهم، فلا یحتلبن أحد ماشیة أحد إلا بإذنه» «هیچ حیوان دیگری را بدون اجازه او ندوشد آیا یکی از شما درست داردکه به انبار او بروند و آن را بشکنند و طعام و خوراکش را ببرند و براستی پستان حیوانات انبار و خزانه خوراک صاحبان‌شان میباشند، پس کسی حیوان دیگری را بدون اجازه او ندوشد». امام شافعی می‌گوید در صورت اضطرار اگر کسی حیوان دیگری را دوشید و نوشید، ضامن نیست چون اضطرارموجب سقوط مسئولیت می‌شود، زیرا شارع اجازه داده است و اجازه و ضمانت با هم جمع نمی‌شوند، یعنی نمی‌شود که شارع به مضطر اجازه بدهد و ضامن هم باشد.