۱۱- چگونگی به سجده و رفتن و برخاستن از آن
جمـهور فقهاء بر آن هستند که مستحب است زانوها را قبل از دست‌ها بر زمین نهاد.
ابن المنذر آن را از عمر نخعی و مسلم بن یسار و سفیان ثوری و احمد و اسحاق و اصحاب رای حکایت کرده و گفته است من نیز بدان رای می‌دهم. و ابوالطیب هـم آن را از عموم فقهاء حکایت کرده است.
ابن القیم گفته است: پیامبرصاول زانوان و بعد دست‌ها و بعد از آن‌ها پیشانی و بینی را بر محل سجده می‌نهاد. اینست حدیث صحیحی که شریک از عاصـم بن کلیب و او از پدرش روایت کرده است. از و ائل بن حجر روایت شده است: پیامبرصرا دیده‌ام که هر و قت به سجده می‌رفت پیش از دستانش، زانوانش را (بر زمین) می‌نهاد و چون برمی‌خاست دستانش را پیش از زانوانش (از زمین) بلند می‌کرد و در افعال او خلاف آن را روایت نکرده‌اند. و لی مالک و اوزاعی و ابن حزم نهادن دست‌ها را پیش از زانوان مستحب می‌دانند. و این روایتی است از احمد.
اوزاعی گفته است: مردم را دیدم که دست‌ها را قبل از زانوان می‌نهادند. ابوداود گفته است: قول اصحاب حدیث چنین است. و اما کیفیت برخاستن از سجده برای قیام رکعت دوم، در آن نیز خلاف است: به رای جمهور مستحب آنست که دست‌ها را پیش از زانوان بلند کند و به رای غیر جمهور فقهاء عکس آنست.