فقه السنه

دادخواهی و دعوی و بینات

کلمه دعوی که جمع آن دعاوی است بمعنی طلب و خواستن است که خداوند می‌فرماید: ﴿وَلَكُمۡ فِیهَا مَا تَدَّعُونَ﴾[فصلت: ۳۱]. «شما را است در بهشت هرچه طلب کنید».در اصطلاح فقهی و شرعی آنست که کسی چیزی را که در دست دیگری است یا در ذمه دیگری است به خود نسبت دهد و ادعای استحقاق آن را داشته باشد.

مدعی ‌کسی است که حق را مطالبه می‌کند، که اگر دست از مطالبه خویش بردارد او را بحال خود بگذارند.

مدعی علیه ‌کسی است که حق را از او مطالبه می‌کنند که اگر سکوت کند او را بحال خود نگذارند.

چه کسی می‌تواند دعوی کند و ادعای خویش را مطرح کند؟ کسی می‌تواند مدعی باشد که آزاد و عاقل و رشید باشد پس ادعای بنده و دیوانه و سفیه و کودک قبول نیست و نمی‌توانند مدعی شرعی بحساب آیند. این شرایط برای مدعی علیه‌ و کسیکه منکر دعوی است نیز شرط هستند.