نماز خواندن کسی که دشمن را تعقیب می‌کند یا بوسیله دشمن تعقیب می‌شود
کسی که دشمن را تعقیب می‌کند و در پی او می‌رود و نگران است که ،مبادا، دشمن از دسترس او بیرون رود، می‌تواند با اشاره در حال راه رفتن نمازش را بخواند، حتی اگر در جهت غیر قبله راه برود. و کسی که مورد تعقیب دشمن قرار گرفته، نیز حکم تعقیب کننده را دارد و به هر کیفیت که ممکن باشد، نمازش را می‌خواند. و همچنین کسی که دشمن مانع رکوع و سجود او شود، یا جان یا خانواده یا مال او در معرض تهدید دشمن یا دزد یا حیوان درنده‌ای باشد، در این صورت نیز با اشاره و به هر جهتی که ممکن باشد نماز خود را می‌خواند، و حکم تعقیب کننده (طالب) و تعقیب شونده (مطلوب) را دارد. عراقی گفته است: در هر فراری که مباح باشد، از جمله فرار از سیل و حریق و امثال آن اگر چاره از آن نباشد و فرار بدهکار ناتوان از پرداخت بدهی که نتواند، دلایل بی‌چیزی خود را، اقامه کند، در صورتیکه اگر طلبکار به وی دسترسی داشته باشد او را زندانی کند و سخن او را باور نداشته باشد و همچنین فرار از ترس قصاص در صورتیکه امیدوار باشد، که اگر مدتی غیبت کند، خشم قصاص کننده فروکش می‌نماید و مورد عفو قرار می‌گیرد، در همه این احوال، به هر کیفیت که ممکن باشد می‌تواند نماز خود را بخواند.
از عبدالله بن انیس روایت شده است که: پیامبرصمرا به نزد خالد بن سفیان هذلی فرستاد که در سمت عرفات بود، و به من دستور داد که «بـرو، او را بکش» و قتی که او را دیدم، و قت نماز عصر، فرا رسیده بود. پیش خود گفتم: شاید آنچه که در بین من و او می‌گذرد، موجب تاخیر نماز باشد، من به سوی او روان شدم و با اشاره نماز می‌خواندم، چون به وی نزدیک شدم، گفت: تو گیستی؟ گفتم: مردی از عرب‌ها، شنیده‌ام که بر علیه این مرد (پیامبرص) مردم را تجهیز می‌کنی، بدین منظور پیش تو آمده‌ام. او گفت: من در صدد این کار هستم. من مدتی با او راه رفتم تا اینکه فرصت بدست آوردم و با شمشیر خود بر وی جهیدم و او را کشتم». به روایت احمد و ابوداود. و حافظ اسناد آن را نیکو دانسته است.