فقه السنه

عقد قرض

عقد قرض‌: قرض دادن عقدی است که ملکیت بر آن مترتب است‌، پس قرض از کسی جایز است که تصرف او درمال خودش جایز باشد و شرعاً بتواند تملیک‌ کند و چیزی را بملکیت دیگری درآورد و بمانند عقد بیع و هبه و بخشش‌، نیازمند «‌ایجاب» و «‌قبول» است و بگفتن‌: لفظ قرض = بتو قرض دادم‌. و هر لفظی‌ که معنی قرض را برساند منعقد می‌گردد. مالکیه می‌گویند همینکه صیغه عقد قرض جاری شد، ملکیت و ام ‌گیرنده بر و ام ثابت می‌شود اگر چه هنوز آن را تحویل هم نگرفته باشد. و ام ‌گیرنده می‌تواند مثل چیزی که و ام‌ گرفته یا عین آن را بوام دهنده برگرداند و بازپرداخت نماید، خواه از چیزهائی باشدکه مثل و مانند دارد یا مثل و مانند نداشته باشد پس عین آن را مادام که درآن تغییری بزیادت یا نقص درآن پدید نیامده باشد به وی برگرداند. اگر در آن تغییری پدید آمده باشد، و اجب است که مثل و مانند آن را برگرداند.