حدود به هنگام وجود شبهه و شک ساقط می‌شوند
حد عقوبتی و کیفری است، که برای جنایتکار زیان جسمی و بدنی دارد و او را بدنام می‌کند، و هتک حرمت و آبروریزی و آزار و شکنجه هیچکس حلال نیست، مگر اینکه دلیل حقی برای این‌کار باشد، و این حق وقتی ثابت می‌شود،که دلیل و دلائل محکم و استواری برآن موجود باشد، و شکی و گمانی در میان نباشد، هرگاه شک بمیان آمد، مانع یقین است و مبنای احکام بریقین میباشد. لذا تهمت و شکها و گمان‌ها معتبر نیستند، چون احتمال خطاء درآن می‌رود و باید حتماً دلیل یقین و ثابت برای آن باشد از ابوهریره روایت استکه پیامبرصگفت: «ادفعوا الحدود ما وجدتم لها مدفعا» «مادام که برای دفع حدود و عدم اثبات آنها، بهانه‌ای و شبهه‌ای پیدا کردید، آنها را از بندگان خدا دور کنید».
از حضرت عایشه روایت استکه پیامبرصگفت: «أدرأوا الحدود عن المسلمین ما استطعتم، فإن كان له مخرج فخلوا سبیله، فإن الامام لان یخطئ فی العفو خیر له من أن یخطئ فی العقوبة» «تا آنجا که می‌توانید حدود را از مسلمانان دور کنید، هرگاه برای مسلمان راه رهائی ازحد را پیدا کردید او را به حال خود بگذارید، زیرا اگر امام درعفو و بخشش و چشم پوشی، دچار اشتباه و خطاء شود، یعنی اگرکسی به خطاء کسی را عفوکند بهتر است تا اینکه بخطاء‌کسی راکیفر و عقوبت نماید».
بروایت ترمذی‌که آن را موقوف دانسته و موقوف بودن آن بر بیش از یک نفر از اصحاب صحیح‌تر است، چون روایت شده است که بیش از یکنفر از اصحاب پیامبرصچنین کرده‌اند.