۲- حکم سجده تلاوت
به رای جمهور علماء، سجده تلاوت برای خواننده قرآن و شنونده، هردو سنت است. چه بخاری از حضرت عمر روایت کرده است که او در روز جمعه بر بالای منبر سوره «نحل» را قرائت کرد تا اینکه به آیه سجده رسید که از منبر پائین آمد و به سجده رفت و مردم نیز به سجده رفتند. در جمعه بعدی نیز همان سوره را قرائت کرد تا اینکه به آیه سجده رسید و گفت: ای مردم سجده تلاوت و اجب نیست پس هر کس سجده کند کار خوبی کرده و پاداش آن را می‌یابد و هر کس سجده نکند بر وی گناهی نیست». و در متن دیگری چنین آمده است: «خداوند سجده تلاوت را، بر ما فرض نکرده است، مگر اینکه، خود بخواهیـم. جز ابن ماجه همه محدثین از زید بن ثابت روایت کرده‌اند ، که گفته است: «من سوره «النجم» را برای پیامبرصخواندم و به سجده نرفت». دارقطنی آن را روایت کرده و بدان افزوده است: «و کسی از ما نیز به سجده نرفت». حافظ در کتاب «الفتح» ترجیح داده است که پیامبرصبمنظور بیان جواز ترک آن، سجده را ترک کرده است. و شافعی نیز بدان تصریح کرده است. حدیثی که بزاز و دارقطنی از ابوهریره روایت کرده‌اند این معنی را تایید سمی کند که گفته است: «پیامبرصبهنگام قرائت سوره «النجم» به سجده رفت و ما هم با او به سجده رفتیـم». حافظ در «الفتح» گفته رجال این حدیث موثوق به هستند. و از ابن مسعود هم روایت است که: «پیامبرصسوره نجم را خواند و در اثنای آن بـه سجده رفت و کسانی که در حضور ایشان بودند نیز به سجده رفتند، جز پیرمردی از قریش که یک کف سنگ ریزه یا خاک برداشت و آن را به طرف پیشانیش برد و گفت: این برای من کفایت می‌کند»، عبدالله می‌گوید: «بعد او را دیدم که کشته شد و کافر بود». به روایت مسلم و بخاری.