خوردنی‌ها و چیزهای بی‌اهمیت از این قاعده مستثنی هستند
آنچه تا بحال گفته شد، درباره چیزهائی بودکه خوردنی و بی‌اهمیت نباشند. چون اعلام وجود ازچیزهای خوردنی یافته شده و اجب نیست و خوردن آن جایز است، از انس آمده است که پیامبرصمیوه‌ای را در راه یافت و از کنار آن گذشت و گفت: «لولا أنی أخاف أن تكون من الصدقة لاكلتها»«اگر از آن نمی‌ترسیدم که ممکن است مال صدقه و زکات باشد آن را می‌خوردم». بروایت بخاری و مسلم.
و چیزهای بی‌اهمیت و حقیر لازم نیست که یک سال معرفی شود، بلکه تا زمانی باید آن را معرفی کرد که گمان می‌رود دیگر صاحبش بدنبال آن نمی‌گردد و یابنده می‌تواند بعد از آن، از آن بهره‌مند شود. از جابر آمده است که گفت: «پیامبرصدر‌باره عصا و شلاق و طناب و امثال آن بما رخصت و اجازه داد، که هرگاه آن‌ها را یافتیم از آن‌ها استفاده کنیم= هرکس آن را یافت از آن‌ها استفاده کند. احمد و ابوداود آن را بیرون آورده‌اند.
از علی بن ابی‌طالب آمده است که او دیناری را در بازار یافته بود و آن را پیش پیامبرصآورد. پیامبرصگفت آن را سه روز معرفی کن و اعلام نما تا صاحبش پیدا شود و نشانه آن را بدهد و اوکسی را نیافت که سراغ آن را بگیرد. پیامبرصگفت: «آن را خودت بخور» عبدالرزاق آن را از ابوسعید نقل کرده است.