حکمت رمی جمرات
امام محمد غزالی در «احیاء علوم الدین»گفته است: باید مقصود کسی که رمی جمرات می‌کند، انقیاد و تسلیم کامل در برابر امر خدا و اظهار بندگی‌کامل برای او و مغتنم شمردن فرصت برای امتثال امر خداوند باشد، بدون اینکه دراین باره سهمی برای نفس و عقل خویش قایل باشد.
سپس حاجی باید بداند، که در این کار، از حضرت ابراهیم پیروی می‌کند و قصد تشبه به او را دارد، که شیطان ملعون و رانده شده، در این مکان در سر راه او قرار گرفت تا او را و سوسه کند و شبهه‌ای در حج او داخل نماید یا او را بفریبد و مرتکب عصیان و نافرمانی گردد و در امتثال او امر خداوند سست شود. که خداوند بوی دستور داد تا آن ملعون را با انداختن این سنگ ریزه‌ها، از خود براند و و سوسه و آرزوی او را، نقش بر آب کند.
اگر این خیال بردل شما بگذرد: که حضرت ابراهیم شیطان را دید که بر او ظاهر شده است، لذا آن را با انداختن سنگ ریزه‌ها از خود راند، و لی شیطان بر من ظاهر نمی‌شود که او را ببینم و از خود برانم، بدان که این خیال هم از و سوسه‌های شیطان میباشد، که آن را در قلب شما، انداخته تا عزم و تصمیم شما را در رمی جمرات سست کند و گمان کنی که رمی جمرات فایده‌ای ندارد. و بیشتر ببازی می‌ماند، در نتیجه از آن غفلت کنی و بدان نپردازی. پس با جدیت تمام، دامن بکمر زن و رمی جمرات را، نیکو انجام ده و شیطان را از خود بر آن و پوزه‌اش را بخاک بمال. بدان که تو در ظاهر جمره عقبه را سنگ باران می‌کنی و لی در حقیقت شیطان را سنگ باران نموده‌ای و پشتش را شکسته‌ای، چون بحقیقت و قتی که شیطان در یابد، که ت و امر خداوند را امتثال می‌کنی و تنها بخاطر بزرگداشت امر خداوند و اجرای فرمان او بدون پیروی از هوای نفس خویش، بدین‌کار مبادرت می‌کنی، پوزه‌اش بخاک مالیده می‌شود و از تو مأ‌یوس میگردد.