فقه السنه

نذر در دوره جاهلیت

خداوند از مردمان جاهلی چیزهائی را نقل کرده است که بدان به خدایان‌شان تقرب می‌کردند از قبیل نذرهائی که بمنظورطلب شفاعت نزد خداوند و نزدیکی به وی انجام می‌دادند: ﴿وَجَعَلُواْ لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ ٱلۡحَرۡثِ وَٱلۡأَنۡعَٰمِ نَصِیبٗا فَقَالُواْ هَٰذَا لِلَّهِ بِزَعۡمِهِمۡ وَهَٰذَا لِشُرَكَآئِنَاۖ فَمَا كَانَ لِشُرَكَآئِهِمۡ فَلَا یَصِلُ إِلَى ٱللَّهِۖ وَمَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ یَصِلُ إِلَىٰ شُرَكَآئِهِمۡۗ سَآءَ مَا یَحۡكُمُونَ١٣٦﴾[الأنعام: ۱۳۶].«و قرار می‌دادند مشرکان عرب و کافران مکه‌، برای خدا از آنچه خدا خود آفریده است از کشتنی‌ها و حیوانات‌، بهره‌ای که آن را صرف مهمانان و مسکینان کنند و برای بت‌هایشان هم بهره‌ای قرار می‌دادند که به خدمتکاران بتکده می‌دادند و می‌گفتند این برای خدا است و این برای شریکان یعنی بتها است‌، اگر از بهره خدا چیزی در بهره بتها می‌افتاد، نمی‌گرفتند و می‌گفتند: آنچه برای بتها است به خدا نمی‌رسد و آنچه برای خدا است‌، به بت‌های ما می‌رسد، چه بد حکمی بود این حکمشان»‌.