نذر کردن عبادت در جای معینی
اگر کسی نذر کند که نماز یا روزهای یا قرائت قرآنی یا اعتکافی را در یک جای معینی انجام دهد، اگر آن محل و مکان در شرع دارای مزیتی باشد مانند نماز در مسجدالحرام و مسجدالنبی و مسجدالاقصی، لازم است بدان و فا کند و الا اگر مکان دارای مزیت شرعی نباشد از جمله نذوری نیست که خداوند و فای بدان را دستور داده است. و نذر متوجه آن چیز می‌شود که خداوند بدان دستور داده است مثلا نماز را باید بخواند و مکان مهم نیست.
علمای شافعیه گفته‌اند: هرگاه کسی نذر کرد که چیزی را بر اهل شهر معینی صدقه‌کند بروی و اجب است که به نذر خویش و فا کند و اگر نذرکردکه در شهر معینی روزه بگیرد بروی و اجب است که روزه را بگیرد، چون عبادت است و تقرب بخدا. و تعیین مکان برای روزه معنی ندارد پس می‌تواند در غیر آن شهر نیز روزه بگیرد و اگر نذرکرد که در شهرمعینی نمازبگزارد می‌تواند آن نماز را در غیر آن شهر نیز بخواند چون نماز با اختلاف محل فرق نمی‌کند، مگر در مسجدالحرام یعنی تمام سرزمین حرم و مسجد مدینه پیامبرصو مسجدالاقصی پس هرگاه نذر کرد که در یکی از آن سه محل نماز بخواند، حتماً باید بنذر خویش و فا کند چون فضیلت نماز در آن‌ها با جاهای دیگر خیلی فرق می‌کند. چون پیامبرصفرمود: «لا تشد الرحال إلا إلى ثلاثة مساجد: المسجد الحرام ومسجدی هذا والمسجد الاقصى» «جز بسوی سه مسجد بار نبندید: مسجدالحرام و مسجدالنبی در مدینه و مسجد الاقصی در بیت‌المقدس». و برای تعیین مکان تصدق و صدقه دادن نذری، نیز به دلیل نقلی استدلال کرده‌اند که عمرو بن شعیب از پدرش و او از جدش روایت کرده است که «زنی بحضور پیامبرصآمد و گفت: ای رسول خدا من نذر کرده‌ام که چیزی را در فلان محل قربانی کنم. محلی را نام برد که مردمان جاهلی در آنجا ذبح می‌کردند. پیامبرصگفت: برای بت قربانی می‌کنی؟ گفت: نخیر گفت: برای مجسمه و تمثال بت قربانی می‌کنی؟ گفت: نخیر پیامبرصگفت: پس به نذر خویش و فا کن». علمای حنفی گفته‌اند: اگر کسی گفت: «بر من باد که برای خدا دو رکعت نماز در فلان محل بخوانم یا فلان مبلغ را بر فقرای فلان شهر صدقه کنم» بنا برای ابوحنیفه و دو یارش می‌تواند در غیر آن محل به نذر خویش و فاکند چون مقصود از نذر تقرب بخدا است و نفس محل در تقرب بخدا دخالتی ندارد. و اگر نذر کرد یک نماز دو رکعتی در مسجدالحرام بگزارد و آن را در مسجدی گزارد که از حیث شرف و فضیلت از آن پایین‌تر بود یا اصلا شرف و فضیلتی نداشت نمازش قبول و به نذر خویش و فا کرده است چون می‌گویند مقصود از آن نذر قربت بخدای بزرگ است و این تقرب درهر جائی تحقق می‌یابد.