سقط جنین
پس از اینکه نطفه در رحم زن قرارگرفت و یکصد و بیست روز بر آن گذشت و جنین شد، انداختن و سقط آن حلال نیست، چون قتل نفس محسوب می‌شود و موجب عقوبت دنیا و آخرت میباشد.
اما اسقاط جنین و از بین بردن حاملگی پیش ازگذشت این مدت (۱۲۰ روز) چنانچه سببی و عذری در بین باشد مباح است و اگر سببی و عذر حقیقی در بین نباشد مکروه است. صاحب «سبل السلام» گفته است: جواز یا عدم جواز اسقاط جنین پیش ازآنکه در وی روح دمیده شود از اختلاف در جواز و عدم جواز جلوگیری از انزال - عزل - ناشی می‌شود. بنابراین‌کسانی که «عزل» را جایز می‌دانند سقط جنین را نیز جایز می‌دانند و کسانی که «عزل» را حرام می‌دانند به طریق اولی سقط جنین را حرام می‌دانند و حرمت آن بیشتراست. و هرکاری را که زن بمنظوراز بین بردن حاملگی انجام دهد همین حکم را دارد . پایان سخن مولف سبل السلام. امام محمد غزالی می‌فرماید: اسقاط جنین جنایت بر موجود بحساب میآید و این جنایت درجات و مراحلی دارد: و قتی که نطفه در رحم قرارگرفت و با آب وی آمیخته شد و برای پذیرش زندگی آمادگی یافت تباه ساختن و از بین بردن آن جنایت میباشد. و قتی که به خون بسته و پاره‌گوشت تبدیل شد تباه ساختن آن جنایت بیشتری میباشد، و قتی که درآن روح دمیده شد و شکل‌کاملی بخودگرفت زشتی این جنایت بیشتر و بیشتر میگردد.