آه وناله و بی‌تا‌بی بیمار
برای بیمار جایز است که پیش پزشک و دوستش از رنج و دردی که می‌کشد شکوه کند مادام اینکه شکوه او از روی خشم و عصبانیت و جزع و فزع نباشد و قبلا نیز این حدیث را: «إنی أوعك كما یوعك رجلان منكم» «من باندازه دو نفر از شما سختی تب را می‌کشم« نقل کرده‌ایم.
حضرت عایشه نیز در نزد پیامبرصازسر دردش شکوه نمود و گفت:"وا راساه"، پیامبرصنیزگفت: «بل انا وا راساه» «وای سرمن نیزدرد می‌کند بلکه و ای سرمن نیز درد می‌کند». عبدالله بن الزبیر نیز ازاسماء دختر ابوبکر که زنش بود، احوال پرسی نمود و او گفت: سخت در رنج و دردم. شایسته است بیمارپیش از اینکه از بیماری و رنج و درد آن شکوه‌کند، پروردگارخود را حمدکند. ابن مسعود گفته است: اگر پیش از شکوه، شکرگزاری‌کند، اشکالی ندارد. چون در حقیقت نزد خداوند شکوه کرده است و شکوه نزد خداوند جایز و مشروع است.
وحضرت یعقوب‌گفت: «إنما أشكو بثی وحزنی إلى الله» «به حقیقت ازشدت حزن و اندوه خویش، تنها در نزد خداوند شکوه می‌کنم». و پیامبرصنیزگفت: «اللهم إلیك أشكو ضعف قوتی...» «خداوندا ازضعف و عجزو ناتوانی خویش، تنها به سوی تو شکوه می‌کنم...».