حیواناتی که برای قربانی درست نیستند
یکی از شرایط حیوان قربانی، خالی بودن آن از عیب است، پس قربانی کردن حیوانی که دارای عیب ظاهری باشد، که موجب لاغر شدنش گردد، نه عیب کوچک، جایز نیست مانند عیوب زیر:
۱- حیوان بیماری که بیماریش آشکار باشد.
۲- حیوان کوری که کوریش آشکار باشد.
۳- حیوان لنگ که لنگی آن آشکار باشد.
۴- حیوانی که از شدت لاغری مغزش آسیب دیده باشد و دیگر چاق نشود.
که پیامبرصدر حدیث زیر بهر چهار عیب آشکارا اشاره کرده است: «أربعة لا تجزئ فی الاضاحی: العوراء البین عورها والمریضة البین مرضها والعرجاء البین ظلعها والعجفاء التی لا تنقی»«چهار حیوان برای قربانی کفایت نمی‌کنند: حیوانی که کوریش و بیماریش و لنگیش و شدت لاغریش که مغزش آسیب دیده و چاق نمی‌شود آشکار باشد».
ترمذی آن را روایت‌کرده و گفته صحیح است.
۵- حیوانی که گوشش بریده شده یا شاخش شکسته باشد. و حیواناتی که دارای عیوب زیر هستند همین حکم را دارند: حیوانی که دندان‌های بزرگ او افتاده باشد از ریشه و حیوانی که پوسته شاخش شکسته و حیوانی که چشمش نمی‌بیند و حیوانی که گیج باشد و دور خود بگردد و نچرد و حیوان گر که گری آن فراوان باشد. و حیوان گنگ و بی‌دم و آبستن و حیوانی بدون گوش آفریده شده یا نیمه گوشش رفته باشد یا نشیمنگاهش «دوالیه»اش رفته باشد. اشکالی ندارد و لی اصح اقوال شافعیه اینست که حیوان که دوالیه‌اش و پستانش و دمش بریده شده باشد چون یک قسمت خوردنی را از دست داده است کفایت نمی‌کند. امام شافعی گفته است درباره دندان‌ها چیزی از پیامبرصدر خاطر نداریم که روایت شده باشد.