۸- هیئت و چگونگی رکوع
آنچه که در رکوع و اجب میباشد، تنها انحناء و خمیده شدن بگونه‌ای است که دست‌ها به زانو برسند، و لی سنت آنست که بگونه‌ای باشد که سر با باسن در یک سطح قرار گیرد و دست‌ها متکی بر زانوها و از پهلوها فاصله داشته باشند و انگشتان دست بصورت باز روی زانو و ساق پا قرار گیرند و پشت بصورت گسترده و مسطح باشد. از عقبه بن عامر روایت است که: او به رکوع رفت و بازوان او با پهلویش فاصله داشت و دستان خود را روی زانوها گذاشته و انگشتانش بصورت باز پایین زانوان قرار گرفته بود و گفت: پیامبرصرا چنین دیده‌ام که نماز می‌گزارد». احمد و ابوداود و نسائی آن را روایت کرده‌اند. از ابوحمید نقل است که: «پیامبرصو قتی که به رکوع می‌رفت بصورت معتدل بود که سرش به پایین و بالا تمایل نداشت، و بگونه‌ای دست‌ها را بر زانوان خود می‌نهاد که گوئی آن‌ها را گرفته بود». نسائی آن را روایت کرده است.
مسلم از عایشهلروایت کرده است که: هر و قت پیامبرصبه رکوع می‌رفت، سر خود را به طرف بالا یا پایین نمی‌گرفت بلکه متوسط بین هردو بود. و از علی بن ابی‌طالب÷و ایت شده است که: پیامبرصو قتی که به رکوع می‌رفت چنانچه کاسه‌ای از آب بر پشت ایشان می‌بود نمی‌ریخت (پشتش بصورت مسطح قرار می‌گرفت). احمد و ابوداود آن را از جمله احادیث «مرسل» روایت کرده‌اند. و از مصعب بن سعد روایت است که: در کنار پدرم نماز می‌خواند، دو کف دست خود را بهم چسبانده و آن‌ها را در لای ران‌ها قرار دادم، پدرم مرا از آن نهی کرد و گفت: ما چنان می‌کردیم و به ما دستور داده شد که دستان خود را روی زانو بگذاربم. همه محدثین آن را روایت کرده‌اند.